Europa…

Ik lees een boek uit. Grand hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Het boek begon mooi, werd vervolgens nog veel mooier en eindigt fantastisch. Het is geen boek voor een beginnend lezer. Buiten de dikte van het werk schuwt Pfeiffer het gebruik van moeilijke woorden niet, hij verklaart zich hierover in het eind van het boek: ‘Ik moet de klassieke vormen en zucht naar monumentale perfectie niet mijden uit angst om niet modern te lijken, maar de moed hebben om de tijd waarin ik leef te vatten in marmeren zinnen, bronzen woorden en beelden van goud, zilver en jade, en met de beste middelen en materialen uit het verleden een gedenkteken op te richten voor het nu.’ Wat mij betreft is hij hierin volledig geslaagd. Over het boek. Het is een liefdesverhaal, waarbij Pfeijffer zelf de hoofdrol speelt en zijn verhaal in deze roman schrijft in het hotel Grand hotel Europa terwijl hij terugdenkt aan een verloren liefde in Italië. Met dit uitgangspunt kom je tot een mooie roman. Wat dit boek fantastisch maakt is dat Pfeijffer de staat van het enigszins vervallen hotel vergelijkt met de staat van Europa. Een Europa dat prat gaat op haar verleden en de bezienswaardigheden als museumstukken etaleert voor de naar cultuur hongerende toerist. Pfeijffer is kritisch en zet aan tot denken. Menig keer moest ik zinnen teruglezen of ging ik op internet zoeken omdat ik niet altijd kon geloven wat ik las, maar Pfeijffer heeft zijn onderzoek voor dit werk uitmuntend uitgevoerd. Dat maakt het boek ook meer dan een roman. Zeker omdat het vanuit zijn eigen persoon geschreven is, omdat bekend is dat hij in Genua woont (lees daarvoor La Superba) en omdat er zoveel maatschappij kritische onderwerpen aangesneden worden, lees je dit boek veel meer als non-fictie. Dat zou ook de vraag zijn die ik aan Pfeijffer zou willen stellen, mocht ik hem ooit tegenkomen: is het allemaal werkelijk gebeurd? Zoals gezegd, een prachtig boek en een enorme aanrader. Ik denk dat het even gaat duren voor ik een boek ga lezen dat even goed is als dit.