Een mens sterft. Het gebeurt zoals het ons allemaal zal gebeuren. Als ik de rouwadvertenties scan om te zien of er iemand is gestorven die ik ken kan dat vrij emotieloos. Terwijl elk van die advertenties een zee van tranen bevat. Enkel niet de mijne. Een mens sterft. Dit keer iemand die ik ken. Die ik goed ken en waar ik geregeld thuis was. Eerst in Venlo, nadat hij getroffen werd door ziekte een beetje verder weg. Hij was een klant, een lezer, een vriend. Ik nam zijn boeken die hij bestelde, en waarbij hij steevast vroeg om een aantal boeken naar mijn keuze toe te voegen, mee naar zijn tijdelijke woning waar we koffie dronken en spraken over zijn ziekte, over het leven en over literatuur. Die gesprekken gingen diep, ook al voor een ziekte zijn pad doorkruiste. Toen ik hem een paar weken geleden bezocht had hij het vooral over het terugkeren naar Venlo. Zijn zonen hadden zijn huis van een nieuw laagje verf voorzien. We spraken over de geneugten van het leven en het ontbreken ervan. Hij was een cognac liefhebber maar kon daar al lang niet meer van genieten. Ik geloof dat dat een van de laatste dingen was die ik tegen hem zei, dat ik hoopte dat het cognacje hem snel weer zou smaken. Zijn verscheiden doet zeer. Flink. Ik ga hem missen, als klant, lezer, als vriend.

Een gedachte over “Missen…”

Plaats een reactie