De eerste plaat die ik ooit kocht van mijn gespaarde geld was Skunk van Doe Maar. Ik, geboren in tweeënzeventig, groeide op met het geluid van de lange stroom aan hits van deze band. Ik was te jong om naar hun concerten te gaan vonden mijn ouders, dus spelde ik nog maar een extra button op mijn jasje. Een paar jaar later begonnen mijn muzikale voorkeuren te veranderen, het werd steviger en als iemand me al vroeg wat mijn eerste plaat was die ik ooit kocht zal mijn antwoord zijn geweest dat ik dat niet meer wist, om opmerkingen te voorkomen, ik schaamde me een beetje. Toch bleef ik de muziek van Doe Maar waarderen en toen ze jaren na hun afscheidstour opnieuw met een album en concerten kwamen gingen we wel. Nu met z’n tweetjes. We zagen ze een aantal keer. Een band die plezier had op het podium, die zichzelf niet meer hoeft te bewijzen maar dat wel deed. Die samen met het publiek een fantastische avond wist te verzorgen. In de zaal zag je de mensen van toen, nu inmiddels op leeftijd, met vaal groen roze bandjes om hun armen. Vorig jaar werd een afscheidstour aangekondigd. En ook weer afgezegd. De zanger ziek. Het werd ook direct duidelijk dat er geen verplaatsing van de concertreeks zou komen en dan vermoed je wel dat het ernstig is. Vanmiddag om drie uur kwam het bericht van zijn overlijden binnen en dat overviel me toch. In navolging van het bericht werden veel liedjes van Doe Maar gedraaid, liedjes die we allemaal woordelijk mee kunnen zingen. Dat is een troost. De muziek blijft, maar een mooie man is er niet meer. Nog één keer wil ik nu dan wel met trots zeggen: de eerste plaat die ik ooit kocht van mijn gespaarde geld was Skunk van Doe Maar.

Plaats een reactie