Ik lees een boek uit. Een Duitse fantasie van Philippe Claudel. Ik ben een groot fan van Claudel. Des te groot was mijn verbazing om in mijn eigen winkel, terwijl ik een beetje door de schappen liep, een nieuwe Claudel aan te treffen. Gemist. Ergens. Ik neem het mee en lees het. Uiteraard. En zoals ik van Claudel verwacht is het prachtig. Verschillende verhalen maar elk van de verhalen weet hij aan elkaar te knopen. Een Duitse soldaat in de tweede wereldoorlog die enige menselijkheid vertoont en een overlevende van een slachtpartij waar hij zich een beetje van onttrok. Dit vertolkt Claudel in twee verhalen. Het zijn er veel meer. Ik geloof direct dat elk verhaal op de een of andere manier verbonden is. Na één keer lezen lukt me dat niet. De verhalen van de soldaat en het slachtoffer staan ver uit elkaar en het duurt even tot ik besef dat het meisje dat geholpen is in het eerste verhaal om een vrachtwagen uit te stappen dezelfde vrouw is in het latere verhaal. Verhalen die een groter verhaal vormen. Zoals alles. Zoals Claudel kan verhalen.

Plaats een reactie