Zondagochtend. Ik wandel met de twee hondjes richting de Hertog Reinousingel in mijn korte broek omdat de voorspellingen twintig graden beloofden maar zo voelt het niet. Het is vooral de wind die koud aanvoelt en rillend bereik ik het hondenpad. Ik kijk naar de lucht en zie flets de zon achter witte wolken verborgen. Richting het oosten alleen maar witte wolkjes en als ik naar het westen kijk is de lucht blauw. De fletse zon op de rand van de twee en ik probeer te ontdekken in welke richting de wolken gaan en hoewel het flink waait, brengt diezelfde wind de wolken niet echt in beweging. Toch ontdek ik dat de wolken de juiste kant op bewegen en even later komt de zon achter de witte wolkjes tevoorschijn. Ik voel de warmte. Eindelijk weer eens en dat is direct een momentje van geluk. Een lente die ons meer regen dan zon gaf, tot op heden, waar we snakten naar het betere weer en dat ons slechts spaarzaam toebedeeld werd. En hoewel de rest van de dag niet zo best zal zijn, wolken blijven toch de zon irriteren en de regen is ook niet helemaal uit het straatbeeld verdwenen, nu, op dit moment, is de zon er en warmt en straalt de straten droog en zorgt dat ik fluitend het hondenpad afloop.

Plaats een reactie